1. Ascend
2. Slow Wave I
3. Fälschungen
4. Dead Air
5. Frost
6. Slow Wave II
7. Flares
8. Bad Wiring
9. Descend
cd, self released, December 2012
Music by Michel Banabila and Rutger Zuydervelt,
Rotterdam, The Netherlands, October 2012
Order the album at
Bandcamp
Discogs
or
Though the plans were made a while ago, it took some time before before Michel Banabila and I actually started working on music together. But once we did, we quickly got caught up in an unstoppable workflow. Swapping files back and forth, layering and processing eachother's sounds, it immediately felt like a match made in heaven. In an incredibly short, though highly inspiring time span, the album 'Banabila & Machinefabriek' was created. A 40+ minute journey through warm drones, mysterious crackling and outbursts of digital noise.
While the download presents the album as free-standing songs, the cd has the tracks jointed, making it one uninterupted trip. The disc comes in a digipak, with photography by Michel and design by yours truly.
Reviews
ATTN:magazine
By the sounds of it, the sheer magnitude of creative momentum driving this remote collaboration was unforeseen by either participant. Initially expecting to carry the construction process through into early 2013, Machinefabriek and Banabila found themselves caught in a more spontaneous and pacier file-swapping process than they ever anticipated – the slow burn seemingly burst into flames, and I get the sense that the record’s sense of fluidity and constant movement is a direct result of the collaborative “hot-potato” subsequently played out by its two partakers.
In fact, the steady-handed over-analysis and refinement that usually characterises these sorts of collaborations is completely absent – instead, the album is abundant with sudden explosions and dramatic changes in direction that feel more akin to the irreversible actions of an improvisational gut instinct. Take the opening of “Dead Air”, which bleeps and gurgles like a jammed jet plane GPS before erupting into white noise, modem malfunction and trapped intercom voices, like the sound of a catastrophic mid-flight mayday. Who saw that coming?
Elsewhere, the transitions are smoother in their execution but no less drastic in their atmospheric overhaul. The end of “Flares” sounds like a submarine maneuvering a gigantic underwater sewer system (complete with the metronomic, echoing beeps of radar), emerging suddenly in amongst the aggressive electronic chatter and ominous low drones of “Bad Wiring”. Just as the audio files that comprised the collaboration’s building blocks were tugged back and forth between the two artists, the listener is hauled to and fro between unstable circuit rooms and expanses of lush woodland, thrust into snatches of field recording before being sent spiralling into concrete hangars stacked with whirring machinery. It’s dizzying, but there’s a real sense of ecstasy within the total loss of control.
Sound Colour Vibration
Michel Banabila & Rutger Machinefabriek are two musicians from Rotterdam whose recent collaboration has really taken me into a rewarding sonic experience. With the two artists having their own careers respectfully, the collaboration serves as a joining of forces in which is as surreal as it comes in terms of the musical pallet expressed. Exotic minimal tones find crackles and other digital decaying noises in a nestled and dreamy state. Created as one continuous piece stretched over nine songs, the overwhelming sense of emotion present is incredible.
Music devoid of harmony in the way this album is normally has little climaxes, little identity and carries on a shallow and most times hollow body. Banabila & Machinefabriek is a stunning example of how to extract a lot of life into regions where most things can’t flourish. It speaks of life and this world in a strikingly potent form, creating spirals of windows into the human condition and the fluorescent aura of the cosmic surroundings this world offers. It’s everything and nothing all at once; the void and opening of something new in this dimension.
Banabila & Machinefabriek is a highly experimental album that glows with some of the most breathtaking ambiance I have ever heard. This is gorgeous music that evolves slowly and every bit of patience is demanded to fully realize what this world represents and contains. The nature of how this album glows specifically goes well beyond a simple explanation of “noise” and has become a type of sound I truly love. This is the type of recording that proves how special and important this generation is and has continued to be in the name of 20th and 21st century atonal music.
Fluid Radio
One thing I noticed living as a ‘buitenlander’ (‘foreigner’) in The Netherlands was a marked tendency for artists of all stripes to collaborate with each other. Indeed, it seemed that the tradition of the lone artist wrenching out art from the depths of his isolated studio-bound soul was very much a thing of the past. Yet what was evident among the Dutch artists I encountered also seems to be increasingly true elsewhere, and not only among the arts: consider the difficulties of awarding Nobel Prizes, which are limited to a maximum of three recipients each year, in an age when most scientific discoveries are the result of collaborations between large teams of people. As the world becomes more and more complex (or perhaps, as we become more and more aware of the world’s complexities), the ability of one individual to produce a meaningful aesthetic statement or scientific innovation single-handedly is correspondingly diminished. Artists and scientists alike are learning to collaborate out of necessity.
Rotterdam residents Michel Banabila and Machinefabriek are perhaps exemplary of this collaborative tendency, both as frequent collaborators with other musicians — Banabila with Scanner, Mete Erker, and noted Dutch trumpeter Eric Vloeimans, Machinefabriek with, well, almost anyone you’d care to mention — and also as contributors to film, theatre, dance, installation, and architectural projects. Their first, eponymous record together demonstrates this shared aptitude for cooperation, their respective approaches blending so seamlessly that it’s hard to tell where one ends and the other begins. It could be argued that the album is too dramatic and too flooded with ambient warmth to be a Machinefabriek record, and also too playful and fluid to be credited to Banabila alone, yet the overall impression is of the workings of a single entity rather than the juxtaposition of two different styles. Although electronic sound sources predominate, with a fair few field recordings thrown in for good measure, the ‘acoustic’ appears privileged over the ‘electro’ in that I could almost describe the air pushed by my speakers as syrupy, so full and weighty is the sound. Highs are piercing and lows throbbing, yet never irritatingly so; this is music that is strongly present, without being overbearing.
The album is self-released by the artists in CD and download editions. The idea that “two heads are better than one” may not be new, but if putting it into practice is increasingly the norm, for Banabila and Machinefabriek it is an approach that has reaped rich dividends.
Anhedonic Headphones
In music, collaboration can form even when the two artists in question aren’t in the same room. A decade ago, The Postal Service made headlines as an album created out of mailing DATs back and forth between parties. Now, thanks to the countless advances in technology, artists can collaborate by simply emailing each other mp3 files.
Through the process of file swapping, the album, aptly titled Banabila & Machinefabriek, is the result of the collaborative efforts of Michel Banabila, and of Rutger Zuydervelt, who releases music under the moniker Machinefabriek. Banabila has been at it for thirty years, while Zuydervelt has only been alive for slightly over thirty years—his first releases coming in the early 2000s via self-released CD-Rs. Both are “experimental” artists, and over the course of their respective canons, they refuse to be pigeonholed into one area of the genre—there are elements of ambient, drone, harsh noise, down tempo, trip hop, straightforward electronica, sound collage, and more.
In listening to B&M, it’s difficult to tell which artist contributed which idea you are hearing, which is one of the unique things about it. And the eclecticism of each artist’s sound makes for a very interesting musical landscape, e.g.: the seventh track on the record, “Flares,” uses field recordings, and various other non-threatening sounds. That is juxtaposed with the eight track, “Bad Wiring,” which builds an ominous glitchy drone that descends into harsh noise just passed the three-minute mark.
Another one of the unique aspects of B&M is how it’s structured—the compact disc version is one long seamless track—but the digital version is split up into nine individual files. The reasoning behind the presentation on the disc isn’t because all the songs blend one right into the other—it’s quite the opposite. Each piece comes to a distinct end before another one begins. The reason is so that you don’t skip around between songs—it’s meant to be taken as one uninterrupted trip.
Like all excellent experimental music, Banabila and Zuydervelt are constantly blurring the lines between beauty, peace, and horrific dread. Often, they come at you all at once, overlapping. The dread, at times, is almost too much—the waves of noise in “Frost” are unrelenting. But when there is beauty, like in the opener, “Ascend,” it disappears as quickly as it appears—so hold onto it while you can. Banabila & Machinefabriek is an intense experience; a roller coaster through various evoked feelings set to a mind-bending sonic landscape.
Banabila & Machinefabriek is a self-released record, available to purchase from either Zuydervelt's or Banabila's respective Bandcamp pages. While you are there, take a listen to their respective solo canons. There is some excellent stuff going on from both of these dudes.
Ambientblog
Michel Banabila and Machinefabriek are firmly at the top of my all-time favourite artists chart(well, to be exact: counting of 'all-time' started at 2005 when I "went digital" in listening music).
Both have been extensively featured on this weblog (just do a search on their names to dig deeper) - even if that covers only a small part of their output. Considering their complete discography, it seems their output is quite different in style - yet their work also has some overlapping areas, especially when it comes to "gritty" electronics.
Knowing they both live in Rotterdam, it was clear that they should meet sometimes. I've been waiting for that to happen, but I had no idea if their collaboration would work and what the result might sound like.
So imagine my surprise when, without any introduction or announcement, their collaborative album "Banabila & Machinefabriek" was announced recently.
I can assume that neither Banabila nor Machinefabriek need any further introduction for readers of this blog. Both are prolific pioneers in the dutch electronic music scene. But, since both can also have quite a different musical focus, it's interesting to see where these ends meet when they are working together.
On "Banabila & Machinefabriek" , their shared interest is in creating abstract electronic soundscapes, with a dynamic range varying from immersive calm sounds to noisy eruptions. This means their album is not exactly 'easy listening', it can be a challenging but adventurous listen.
The opening track ('Ascend'), may have some subtle hints to the use of 'real' instruments, but from there the album quickly moves into electronic territories.
But: things never really get out of control: Banabila (29+ albums since 1983!) and Machinefabriek (42+ albums since 2004!) are experienced enough to carefully balance their input to maximum effect.
Their interaction is immaculate: it is surprisingly hard to distinguish the Banabila elements from those added by Machinefabriek. The sum of their contribution is definitely "more" than just both separate parts.
Considering some of the noisy outbursts in Bad Wiring and Dead Air, this album may probably not be to anyone's liking. But everyone else - especially those who know the previous works of Banabila and/or Machinefabriek - should definitely check out this release!
Norman Records
I have here a CD by a man whose music I have heard, Machinefabriek aka Rutger Zuydervelt, and a man whose name is not familiar to me at all, Michel Banabila (although further investigation reveals he’s made loads of records and reveals me for what I really am; something they refer to in the sound art community as a “noob”). They’ve been friends for a while, apparently, and only recently started working on music together, swapping files back and forth to speedily create this album of tranquil, flickery post-ambient sound art.
Ambientblog have said “it is surprisingly hard to distinguish the Banabila elements from those added by Machinefabriek”, and I would say that counts double for me. It’s really good, though, and surprisingly musical, with some cheeky polyrhythms (which are making Phil exclaim that it reminds him of drummy whiz-kid Andrea Belfi) rubbing against soft-grinding drones and wisps of piano in the second track while elsewhere birds chirrup and panpipes whistle and electronics twitch and computerised waves swell forcefully onto a digital beach.
At one point there’s a sudden brain-splattering barrage of computer mayhem which led to exclamations of “this is hard work!” in the office, but it slowly eases into a blurry shivering dronescape which heads into Deathprod-esque territory, which I guess is their way of saying sorry for splattering your brain. Basically this is a measured and varied tapestry of blissful ambience, glitchy melodic sound art that’s not afraid to step out of your comfort zone and slap you round the chops, expertly crafted by two men who know their way around a soundwave.
Mousique.nl
Michel Banabila en Rutger Zuydervelt. Twee namen van betekenis in de Rotterdamse muziekwereld. Twee mannen die ik muzikaal gezien hoog heb zitten. Twee mannen ook met een schier onstuitbare productiedrift. Check hun beider discografie maar eens voor de gein.
Hoewel je zeker overlap kunt ontdekken tussen het werk van beide heren, zijn de verschillen toch ook groot. Dat maakt zo’n samenwerking des te interessanter. Dat het desondanks toch zo lang heeft geduurd voor de twee de handen ineen staken zal met hun ongelofelijk drukke agenda’s te maken hebben gehad. Naast hun solowerk en talloze samenwerkingsprojecten met andere muzikanten maken de heren ook nog regelmatig een soundtrack, muziek voor kunstinstallaties, dansvoorstellingen, etc. etc. Als het in september 2012 dan eindelijk zo ver komt en de heren aanvankelijk besluiten het rustig aan te pakken, blijkt er plots een vonk over te slaan die zo sterk is dat het project in no-time tot stand komt. En veel eerder dan verwacht ligt het album, simpelweg getiteld Banabila & Machinefabriek, 12 december aanstaande in de winkel.
Zoals het zo vaak gaat in de wereld van de electronische muziek werden driftig bestanden uitgewisseld en werd er door beide heren laag voor laag gebouwd aan de tracks, met als resultaat een ruim 40 minuten durende reis door warme drones, mysterieuze bliepjes en kraakjes en uitbarstingen van digitale noise. Het is geen makkelijke, toegankelijke plaat geworden. Van Machinefabriek zijn we wel wat zwaarder en experimenteel werk gewend, hoewel het voor mij persoonlijk vaak wel rustgevende muziek is door de uitgesponnen drones die hij vaak gebruikt. Banabila zit meestal meer in de (experimentele) jazzhoek – al bevat zijn laatste release Gardening voornamelijk soundscaping en fieldrecording. Op dit album vinden beide componisten elkaar in het abstracte schilderen met geluid, zogezegd. Referenties waar ik aan moet denken zijn bijvoorbeeld vroege pioniers van de electronische muziek als Eliane Radigue en Pauline Oliveros, hoewel Banabila en Zuydervelt het een stuk minder abstract houden.
Met Ascend wordt het album rustig en stemmig geopend. Het kan nog alle kanten opgaan. Slow Wave I zet de toon voor de rest van het album: spannende, donkere en toch warme drones (die zijn vast van Rutger), electronische `crickle crackle’ noise, mysterieuze geluidjes, vervormde synths (ik vermoed van Michel, maar wellicht weer gemoduleerd door Rutger). Je herkent elementen van beiden terug in de muziek en toch is het lastig te bepalen wat precies van wie komt. Fälschungen is een kort intermezzo (hoofdzakelijk soundscaping en fieldrecording), waarna Dead Air de trommelvliezen mag tarten met digitale noise die niet van de poes is. Dit vraagt even wat omschakelijk, toch is het niet alleen maar `herrie’, het is een contrastrijk nummer waarbij het haast etherische tweede deel naar mijn mening nog mooier wordt door de noise die eraan vooraf gaat. Bij Bad Wiring (het op een na laatste nummer) gebeurd dit nog eens, maar dan andersom. Van een rustig begin ontaardt dit stuk in pure digitale noise – de hoge piepjes doen letterlijk pijn aan de oren – om vervolgens weer te vervagen in een Eliane Radigue achtige resonerende toon. Descend doet het omgekeerde van Ascend (hoe kan het ook anders); het geeft weer houvast, brengt je met beide benen op de grond om je dan langzaam weer los te laten in de realiteit.
Banabila & Machinefabriek is geen instapalbum als het gaat om deze artiesten. Een sticker `for experienced listeners’ had er wel op gemogen, zij het niet dat dat enorme afbreuk had gedaan aan de strakke en minimale vormgeving (ook weer door beide heren samen verzorgt, Banabila de foto’s en Zuydervelt het design). Voor wie enigszins thuis is in de wereld van avantgardistische experimentele electronische muziek is het zeker een aanrader, en verder voor iedereen die zijn muzikale horizon wil verbreden.
Subjectivisten
'Banabila & Machinefabriek', zo luidt ook de titel van hun joint venture, is vanaf vandaag officieel een feit. En dat de twee Rotterdammers goed bij elkaar passen blijkt al snel uit de spannende muziek. Ze brengen 9 tracks van bij elkaar bijna 41 minuten, van heel korte fragmenten (24 seconde) tot breed uitgesponnen composities (9,5 minuut). In eerste instantie zou dit album pas volgend jaar ergens verschijnen, maar tijdens het uitwisselen, bewerken en aanvullen van elkaars bestanden, is deze eerste liefdesbaby snel een feit geworden. Daarbij hebben ze niet alleen gewerkt vanuit de veilige overlappende gebieden van elkaars muziek, maar ze brengen ook elementen van daarbuiten mee en vullen elkaar zo prachtig aan. Daarmee weten ze samen zo op het geluid afgaande zowel boven zich te stijgen als elkaar in toom te houden. Je hoort derhalve de ene keer abstracte ambient die door de vele microgolven en vele details bijna uit elkaar barst en op andere momenten juist weer noise-achtige ontladingen of juist haast verstilde ambient die vooral imponeert door de desolate, mysterieuze sfeer en de vele subtiele lagen. Er broeit steeds iets. Alsof je op de Noordpool loopt in de serene stilte en op onverwachte momenten begint het te kraken of storten zelfs hele stukken in. Ze weten met drones, ambient, gitaarimprovisaties, veldopnames, click’n’cuts, noise en allerhande bliepjes een continue stroom aan rijk gedetailleerd geluid te produceren, waarbij de output varieert in volume en abstractheid. Alles is zwanger van een prettige spanning, waardoor je geen seconde wilt en zelfs kunt missen. Dat terwijl ze het je als luisteraar ook nooit echt gemakkelijk maken. Dit muzikale huwelijk levert een gedroomde start op, dat hopelijk een lang leven beschoren is. Een groots werk van twee doorgewinterde klasbakken!
RifRaf
Het nieuwe album van Bekende Electronica Nederlander Rutger Zuydervelt is alweer een cola, dit keer met Rotterdammer Banabila. De formule van Machinefabriek is intussen wel bekend, en dat lijkt met Banabila niet anders: veel drones en uitgepuurde soundscapes met hier en daar een rits rammelende clicks&cuts. Die laatste krijg je er vooral op 'SlowWave I' bij, één van de vier langere nummers op het album, dat na traag opbouwend gedreun uiteenspat in een catch electronisch slot. De langste track, 'Dead Air', is een ander hoogtepunt, met een hectische aaneenschakeling van cumputer-glitches die uiteindelijk vervalt in een ijzige drone. 'Bad Wiring' volgt dan weer het omgekeerde traject: vanuit een verstilde melodie onstaat een chaotisch digitaal gewriemel dat aan het betere Mego-werk doet denken. Opnieuw een pluim voor experimenteel Holland, Banabila en Machinefabriek hebben voor een handvol fantastische nummers gezorgd.
Avant Music News
Machinefabriek´s latest and perhaps most logical collaborator is sound artist Michel Banabila. Aside from sharing a hometown, Rotterdam, the soundworlds they respectively inhabit provide the perfect infrastructure for smooth integration. Both have mastered many of the trickiest dialects of experimental electronics, from mellifluous, ingenuously textured ambient to glottal noise sputtering to make sense. This self-titled self-release has an immediacy that reflects its creation in a very short time, with a flurry of file-swapping in October of last year.
It´s a shame they haven´t given it a title, because the nine-track, forty-minute suite, from the wheezy harmonium of “Ascend” to the elegant denouement of “Descend”, definitely tells a story of some kind, with a pleasing narrative curve and some dramatic hairpin turns. “Slow Wave I” is foamy with plucked guitar and computer glitches that lap lazily at a pebbled beach. “Dead Air” is long, drawn out and troubling and “Frost” captures a blizzard inside a snow globe. “Slow Wave II” initiates a second half which makes you woozy with gongs, singing bowls and singing birds briefly discernable through an ambient fog that, hit by a sudden chill turns into spiky, sparky precipitation. Somehow, we end up dry and cozy inside an electronic church at the end.
KindaMuzik
Wat voor de hand ligt, hoeft lang niet altijd te gebeuren. Michel Banabila woont en werkt in Rotterdam. Die gegevens deelt hij met medegeluidkunst-/ambientfabrikant Rutger Zuydervelt. De laatste is beter bekend onder zijn artiestennaam Machinefabriek, niet in het minst door een gestage stroom uitgaven, waaronder ook installaties en soundtracks. Ook Banabila is op meerdere vlakken voluit en hoogproductief actief en met een beetje pech was een samenwerking er wel een gebleven van de soort: 'had gekund, maar kwam er niet van'.
Het duet tussen Banabila en Zuydervelt verzamelt warme drones, mysterieuze kraken, fieldrecordings en noise in een symfonie waarvan de afzonderlijke delen samengenomen zo'n dikke veertig minuten beslaan. Dromerig en minimaal krijgt een contrastrijke partner in wat klinkt als tikkende percussie met daaronder een gulle voedingsbodem die het sonische equivalent lijkt van een vijver die net onder het zachtjes gerimpelde wateroppervlak barst van het leven. De biotoop die de twee in klank vatten is nergens zweverig of spacy, maar veeleer naturalistisch en aards.
De samenwerking klinkt als een puzzel die een hoog abstract beeld oplevert dat pas opdoemt als de stukjes allemaal op hun plek liggen. Het uiteenrafelen welk deel van wie van de twee componisten is, blijkt echter niet alleen een onmogelijke opgave; het is er vooral een die niet ter zake doet waar Banabila en Zuydervelt elkaars minimale input tot maximaal effect hebben weten in te zetten. Daarmee komt het tweetal tot een avontuurlijke tocht in geluid die overduidelijke raakvlakken kent met het werk van hen allebei apart, maar even zo vaak nieuwe en onverwachte wegen inslaat die naar onbekende oorden leiden. Tel daarbij op dat de plaat zwanger is van liefdevolle menselijke emotie en deze ambient laat zich nauwelijks beluisteren als muzikale ruimtevulling en voor alles als een kleine roman of kortfilm in klank.
Popunie
Rutger Zuydervelt is de man achter de naam Machinefabriek en de omvang van zijn oeuvre is indrukwekkend. Op zijn website zie je een waslijst aan soloprojecten, samenwerkingen en compilaties. Het is dus bijna onmogelijk om dit alles compleet te hebben. Sommige zullen zeggen dat ze niet alles willen hebben omdat verschillende uitvoeringen op elkaar lijken. Deze (vlieg)trip van 41 minuten vind ik erg verrassend. Deze ambient/drone muziek krijgt natuurlijk ook veel betekenis door de titels. Het is fantastisch dat het eerste nummer Ascend (= opstijgen) heet en het laatste nummer Descend (= dalen). De samenwerking met de Rotterdamse componist Michel Banabila zorgt op dit album voor een wonderbaarlijke en fantasievolle reis tussen deze twee.
De mooiste tracks van het duo zijn wat mij betreft echter niet de eerste en de laatste, deze kunnen beter gezien worden als een intro en een fade out. Ik vond vooral het middenstuk met o.a. Dead Air erg spannend. Vaak heb ik het idee dat dit soort muziek mooi werkt ter ondersteuning van een beeld. Toevallig ben ik terwijl ik deze recensie aan het schrijven ben en de cd afspeel, aan het surveilleren bij een expositie en kom erachter dat het erg mooi past bij het werk dat hier hangt. Na een tijdje beginnen zelfs het gepiep uit de meterkast en de wind door de schuifdeuren een rol te spelen in de ervaring van deze klank-schappen. Natuur en industrie kunnen dus blijkbaar heel goed samenkomen in één geluidservaring.
Dat had Machinefabriek waarschijnlijk ook al bedacht, zo komt de titel Slow Wave twee keer terug op deze cd en heet het vijfde nummer Frost. Het visueel maken van deze muziek gaat bij mij vanzelf, maar natuurlijk kun jij deze cd ook gebruiken om lekker bij weg te dromen. Aanrader!
