A. The Thing On the Doorstep
B. The Colour Out Of Space

lp on Moving Furniture, 11 September 2014

Order the album at
Bandcamp (also in digital format)
or

DNMF is a 3-headed monstrosity from the Netherlands consisting of Rutger Zuydervelt (aka Machinefabriek) and Otto Kokke & René Aquarius (aka Dead Neanderthals). Drawing energy from ancient cosmic entities, they have managed to record an album that sounds like nothing you could imagine.

Reviews

Terrorizer

Dead Neanderthals, Nijmegen’s finest saxophone wielding grind duo, were one of the more interesting bands on Jay Randall’s Grindcore Karaoke roster, so it’s been heartening to watch them grow even weirder recently. For this collaborative release, they’ve teamed up with noise artist Machinefabriek, tempering their usual manic energy to coalesce with his long, stately drones. Opener ‘The Thing On The Door Step’ is a slow burner, but yields many rewards for the patient listener as its stark, sombre electronics swell into a flurry of eerie sax squawks. Side B, ‘The Colour Out Of Space’ is more raucous, bringing drums to the forefront whilst retaining that sparse, creepy atmosphere. Now we know what the inside of David Lynch’s mind must sound like.

Subjectivisten

Een hele tijd geleden zei René van Dead Neanderthals al tegen me dat ze samen met Machinefabriek een geweldige plaat hadden gemaakt, maar dat ze nog naar een label aan het zoeken waren. Fuck! Ik kon nauwelijks meer wachten, het gegeven dat de jazznoisecore van Dead Neanderthals met de geluidskunst van Machinefabriek zou worden vermengd, man man man! En vervolgens gebeurde er maanden en maanden niets. Het zou toch niet zo zijn dat dit op de planken bleef liggen? Gelukkig kwam daar onze eigen Sietse met zijn Moving Furniture label langs. En het mooiste bleek: mijn hooggespannen verwachtingen waren nog te laag. Geniale mengeling van drone, freejazz, noise, krijsende saxofoons, dreiging, gekte en intensiteit. Zwaar indrukwekkend, en dan druk ik me zacht uit. Waar Scott Walker en Sunn O))) niet boven zichzelf konden uitstijgen, lukt het DNMF wel: beter worden dan jezelf voor mogelijk hebt gehouden. Hopelijk gaan ze nog lang samen door.

Arctic Drones

“BOOM! here it is” were the words with which Rutger Zuydervelt introduced his newborn baby to the world. The child of a madman – this is already Zuydervelt’s fifteenth outing this year. Under his customary nom de plume Machinefabriek, Zuydervelt worked with Dutch experimental jazz-duo Dead Neanderthals to bring you an album that seems more stillborn than alive; twisted, like a lot of experimental jazz can be.

DNMF consists of two side-long songs with titles that sound both harrowing and unearthly at the same time. “The Thing on the Doorstep” is a brooding song that slowly evolves into terrifying piece of noise-electronica which makes me remember that one time when I had bought a Yellow Swans record because it had a cool cover. My first dabbling in experimental noise was quite a shock, but in the end, it turned out that both these bands produce music that I can put on, then sit back with a book, and just let myself go with the flow of it all.

“The Colour Out of Space” steps things up, its noise-rock tones being a bit more subtle to the ears. I’m rather appreciating the slight nod to Shining’s Black Jazz album that DNMF displays, and I suspect this comes from the Dead Neanderthal’s side of the project. The occasional saxophone is really quite a blessing which, for the doubting listener, might lift this record from the dirt ground of dumb noise to the empyrean of music that might be considered art.
DNMF is streaming now and is available for pre-order as a download or on vinyl. There’s also a limited edition t-shirt that is so limited that it might be sold out the moment this gets published. Shipping proceeds on September 11.

Stereoboard.com

New wave of Dutch heavy jazz leaders Dead Neanderthals have been punishing eardrums for a few years now and this collaboration with Rutger Zuydervelt (Machinefabriek) sees them continue to do so with aplomb. With Machinefabriek’s electronics allowing a subtler approach than baritone sax and drums left to their own devices, ‘DNMF’ is an album of tension rather than all out noisemaking. The two tracks here are both keenly staged and ruthlessly spontaneous, the sound of two artists finding imaginative and thrilling new ways to disturb the musical continuum in which they operate.

Include Me Out

Doom Jazz? Death Jazz? Dark Jazz? Jazz Noir? Gloom Jazz? Is Jazz dead? You tell me. Rutger Zuydervelt (electronics), Otto Kokke (saxophone/synthesizer) and Rene Aquarius (drums/noise) are DNMF. They reanimate Albert Ayler as a man-machine crackling with electricity, sparks flying from his beard as he howls at the moon.

The Thing On The Doorstep is pounding at your door and like Poe's raven it doesn't bode well. It lives! But only just, rattling chains and omitting an ominous drone that resonates through the house causing you to retch - but there is no escape! What hellish noise is this?

'The drum beat seemed to be that of some unholy beast, hammering at my heart, or worse, the very core of my soul! My heart began to beat faster as if trying to repel the evil force that had laid siege it. Yet for each beat it produced the pounding grew louder and I felt my resistance wither. Was that thunder? Or noise made by the thing? I dare not open my eyes to see if the room should be lit by lightening. That would be a relief. I began to think death would be a relief as a terrible wailing and screeching sound, like that of a saxophone played by the Devil himself, began to accompany the other sounds.

The sound diminished for a while. Was it gone? I waited. Then I thought I could hear a train, yet the station was five miles away. Besides, this did not sound like an ordinary train; no friendly clackety-clack but a metallic distortion of that familiar mechanical refrain. It followed no regular pattern of gradual increase before fading as it passed. No. It grated terribly in a fashion which no common train ever could.

Then there was a respite from this sonic torture but it did not last long for another kind of drumming began, a thrashing of skins more frenzied than any voodoo ritual could produce! With it came a chorus from Satan's own choir. But were they voices? Or the sound of Him calling? I could not tell, of course, not having had the privilege of meeting Him, yet. I feared that experience was soon to come as I lay paralysed in my bed. The sound was reaching a peak with the beating of that damned drum and such a noise as I has never heard before. I can only describe it as something akin to a cello being scraped in one's ear whilst a mighty ocean liner announces it arrival before crushing you beneath the waves. I was drowning, that is for certain.

I had long since lost my sense of time and place. I imagined myself being sucked deep into a vortex created by the night and there were no stars, only the blackness as I travelled deep into the centre of this terrible cosmic tornado. Astronomers ponder the mysteries of the heavens as I have done occasionally. Now I was no longer earth-bound but enshrouded in dark alien matter. It was as if evil governed the stars and had extinguished every one of them for The Colour Out Of Space is black! When silence came at last it was not the relief it should have been. I felt nothing. I was nothing.'

Norman Records

Sound art titan Rutger "Machinefabriek" Zuydervelt teams up with unpredictable metal-tinged jazz combo Dead Neanderthals here for two lengthy tracks on this new LP. As you would expect from a combination of two such unusual acts, this LP is a perplexing mixture of ambience, noise, rock and jazz.

There are two pieces here, on side A is 'The Thing on the Doorstep' and overleaf we've got 'The Colour Out Of Space'. Broadly speaking side A errs towards the dark ambient side of things while side B veers towards the rock end of the spectrum but both really exist somewhere between (or maybe simply outside) the disciplines. The former track grinds along with flat, sombre drones, a slow bass drum heartbeat and weird textural field recorded details and indeterminable sound scree, while a squeakily inconsolable sax joins in with plangent forcefulness towards the end.

Side B begins with distant dentist-drill buzzes and foreground static and a slow, sinister synth progression that sounds quite Garth Marenghi, before it cuts off abruptly to reveal a crescendo of muffled and over-saturated drums which suddenly bursts into the foreground for a bubbling almost Shit and Shine-ish repeato rock workout, half-obscured by Zuydervelt's mysterious rumbling ambient machinations as if Fuck Buttons are having a freak-out on the other side of the stage. This one's more fun than the A side but they both achieve the admirable feat of being quite different from anything you've heard before without being unlistenable.

Kindamuzik

Op papier zijn ze nogal verschillend, Dead Neanderthals en Machinefabriek. Eerstgenoemde band maakt graag een vuile bak herrie ergens tussen grindcore, freejazz en noise in, eenmansformatie Machinefabriek doet al jaren aan drones, ambient en soundscapes in alle soorten en maten. Orenschijnlijk weinig overeenkomsten, behalve dat ze allebei continu hoge ogen gooien met hun toch redelijk talrijke undergroundreleases. En dan besluiten ze om samen wat te doen. Zou het samengaan? Bijt het? Schuurt het?

Ja. Het gaat samen en het bijt en het schuurt. Hard, vuil, vervreemdend, kil én het is geniaal. Otto Kokke, René Aquarius en Rutger Zuydervelt vullen elkaar op DNMF perfect aan. Het is eigenlijk niet eens zo makkelijk uit te leggen waarom dit zo is.

Op de een of andere manier is het gelukt om duidelijke echo's van beide artiesten door te laten schemeren. En met echo's bedoel ik ook echt echo's: alsof Dead Neanderthals midden in de nacht ergens in de verte - in een vervallen loods in een totaal desolaat en verlaten gebied - staan te spelen tijdens een lsd-trip. Waarna Machinefabriek, die rondom de loods op verdekte plaatsen enkele microfoons heeft neergezet, het geluid in realtime vervormt en mixt, terwijl hij in een doodse machinekamer onder de grond zit.

Twee lange drones, noise, op hol geslagen olifanten (of zijn dat toch drums?), een krijsende saxofoon, repeterende patronen die aan minimal music doen denken en 276 zwermen boze wespen. Dit dan wel allemaal veel subtieler dan deze beschrijvingen doen vermoeden. Het is nauwelijks voor te stellen dat het hier 'slechts' om een gelegenheidstrio gaat, zo goed passen beide manieren van aanpak bij elkaar. Hier wordt on the edge geleefd, hier worden grenzen gezocht, gevonden en zonder respect overtreden. Ware pioniers. En ook nog uit Nederland. Onthoud die naam: DNMF!

Enola.be

Noise, grindcore, minimale muziek en freejazz: het passeerde allemaal al in gelijke dosissen. De bijzonder geslaagde samenwerking met gelijkgezinde saxofonist Colin Webster …And It Ended Badly had even iets van een logisch culminatiepunt. De freejazz die deze constellatie ten gehore bracht, klonk zo vanzelfsprekend en overtuigend dat ze misschien wel een fase van stabiliteit zou inluiden. Het transformeren even te laten voor wat het was. Dat is dan buiten de onrust van Kokke en Aquarius gerekend. Geholpen door een honger naar steeds nieuwe geluiden (en vermoedelijk ook een zeer eclectische platenkast) moest er weer iets nieuws geprobeerd worden. DNMF heeft dan ook weinig gemeen met de vorige releases, of het moet die rusteloze spirit zijn.

Het was niet eens een samenwerking in de traditionele zin van het woord, waarbij je met z’n drieën de studio in trekt, en al dan niet met schetsen of meer uitgewerkte plannen begint op te nemen. DNMF bevat twee stukken, elk goed voor een vinylkant, die elk een verschillend creatieproces volgden. Voor A-kant “The Thing On The Doorstep” kreeg het duo een drone van Zuydervelt doorgestuurd om verder mee aan de slag te gaan, terwijl de basis van “The Colour Out Of Space” door Dead Neanderthals gelegd werd en vervolgens aan Zuydervelt bezorgd. Het resultaat: pikzwarte luistermuziek die in de discografie van beide partijen een bijzondere plaats zal innemen.

Je moet het trouwens maar durven, om je als sax/drums-duo in zo’n sterke mate over te leveren aan een muzikant die voortdurend in de weer is met ambient en drones, geluidskunst via allerhande elektronica en manipulerende bewerkingen en ingrepen. Drums en sax in de traditionele zin moet je dan ook niet verwachten, want DNMF klinkt als een eclectisch maar coherent geluidenspel waarbij het soms erg moeilijk is om uit te maken waar de bijdragen en de ingrepen van de partijen in elkaar overvloeien. Het resultaat is – gelukkig – ook geen optelsom, maar een echte uitwisseling en een nieuw geluid. En wat net zozeer opvalt, het geduld en de soberheid waarmee gespeeld wordt. De razende gekte van een Jazzhammer/Stormannsgalskap is hier vervangen door een even manische en repetitieve, maar volledig uitgebeende en traag ontvouwende structuur.

Basdrumslagen van Aquarius vormen de martelgang, het slavenritme van “The Thing On The Doorstep”, een huiveringwekkende trip met metalig gerammel in de achtergrond en woelige klankgolven die steeds verder uitdeinen. Het is resoluut drone-terrein, donker en theatraal, maar met een dodelijke efficiëntie in elkaar gepast. En je gaat je snel afvragen of die sax soms al ergens verstopt zit, je stelt je vragen bij die toenemende spanning en als je dan toch ineens zekerheid hebt en die ontzette schreeuw in het duister hoort, dan komt die aan met een verbluffende impact.

“The Colour Out Of Space” is zwaarder en extremer. Vanuit een logge Moog-achtige drone komt een mechanisch aanvoelende stroom op gang. Ook hier is het niet steeds duidelijk wat er achter die ruisende en huilende klanken zit. Resonerende cimbalen, synths, ander materiaal. Tot uit de geluidensoep een hectisch drumpatroon opduikt en compleet openbarst na een minuut of drie (hét schok- en adrenalinemoment van de plaat). Dan komt die drone/grind van weleer ineens weer veel dichterbij. De densiteit neemt steeds toe en al snel is het zootje klaar om helemaal uit z’n voegen te barsten. Wat dan gebeurt is al helemaal van de pot gerukt, als uit die grandioze geluidsmuur een koppig stampend ritme tevoorschijn komt, het lunapark van Zuydervelt in de mangel gegooid wordt met de saxmanipulaties van Kokke en de undergroundparty helemaal ontspoort. Gekmakende, massieve waanzin in een onwrikbare geluidsmuur.. Een nachtmerrie tussen industriële drone, machinale agressie, grindgekte, noise en beestachtige techno, die zo plots het zwijgen opgelegd wordt dat er even niks anders op zit dan naar adem happen.

DNMF is een redelijk korte plaat, maar die is dan wel in elkaar gestoken met zo’n massieve sound en doelgerichte aanpak, dat het aanvoelt als een epische saga. Voor Zuydervelt ongetwijfeld een hoogtepunt in een massieve discografie vol samenwerkingen, voor Dead Neanderthals opnieuw een schot in de roos. Dit duo is uitgegroeid tot een van de meest onbevreesde en boeiende bands in deze contreien (en daarbuiten) en het is dan ook postvatten op het puntje van de stoel en uitkijken naar de volgende stap. Goed nieuws: een nieuwe trioplaat met Colin Webster komt eraan binnen een goeie maand. Fuck yes.

Gonzo (circus)

Otto Kokke en René Aquarius plus voor de gelegenheid gastmuzikant Machinefabriek doen met hun samenwerking een gooi naar het goddelijke. Of zo besluiten onze oren en hersenen toch als we diverse keren hun gezamenlijke ijver door onze boxen jagen. Een paar keer ‚The Colour Out of Space’ na elkaar en we wanen ons in een spreekwoordelijke hemel (of hel, naargelang onze eigen intenties). Het is de ommekant van de plaat, alleen verkrijgbaar op vinyl, waarop DNMF twee gezichten laat zien. De A-kant is het domein van Rutger zuydervelt, alias Machinefabriek, die zijn stempen mag drukken op de twee-eenheid (in dit geval bijna Drievuldigheid), ook wel Dead Neanderthals genoemd, in een ondergeschikte rol duwt. ‚The Thing on the Doorstep’ is ingetogen, gedomineerd door zacht knisperende elektronica. Sax en drums zitten daar wel ergens, vervormd en verstopt, en toch is dit geen nummer van Machinefabriek, maar een ware samenwerking. Het is misschien wel het kalmste nummer van Dead Neanderthals tot nu toe en toont nog maar eens aan dat ze nog heel wat in hun mars hebben. De B-kant, waarop het eerder vermel ‚The Colour out of Space’ (jammer genoeg duurt het geen uur langer maar ooit kan daar iets aan worden gedaan), is het terrein van onze favoriete drummer en saxofonist. Het duo laat nog maar eens horen elke keer voor verassingen te kunnen zorgen. ‚The Colour out of Space’ is een zich alsmaar herhalende drone die een cirkelende beweging maakt in ons hoofd. Zuydervelt voegt kleine elementen toe aan het verzengende klankentapijt vn sax en drums. Elke keer anders, elke keer vernieuwend, gaat het stuk door en door en nog eens.