Music for a performance by Daniel Linehan/Hiatus

1. The Wonder Of It All, part I
2. The Wonder Of It All, part II

cd/dl/stream, self released, September 2025

Stream and/or order at Bandcamp (digital and cd)
or stream a single edit on your platform of choice

Choreographer Daniel Linehan’s ‘The Wonder Of It All’ radiates joy and togetherness. From cerebral to wildly energetic, the piece feels like a ritual that slowly transforms into a euphoric dance party. Creating the music for this was a joy. It brought me back to the nineties, when I was discovering electronic (dance) music. That feeling of wonder and discovery seemed an apt comparative to the sense of awe that Daniel and the dancers convey in ‘The Wonder Of It All’.

Normally (if there is a ‘normal’), the music I score for dance performances is made scene by scene, and then stitched together. But in this case the approach was different: in line with Daniel’s ideas for the choreography, I decided to make one 50-minute composition, to make sure that the whole piece felt like one continuous flow instead of a sequence of fragments. From that moment on, the dance was created in response to the music, with only a few tweaks in the score.

So this was a weird one, with the music pretty much finished so early in the process. It felt like I was being lazy, not working until the very end… but each time I saw the performance during its creation process, I was amazed by the magical unity that movement, sound, light, and scenography seemed to form. I guess art doesn’t always have to be a struggle. 

Rutger Zuydervelt, May 2025


Reviews

Subjectivisten

Nu is hij terug onder zijn eigen naam met The Wonder Of It All, hetgeen een soundtrack is voor een dansvoorstelling van de Amerikaanse danser en choreograaf Daniel Linehan, die in opdracht van Hiatus een performance heeft gecreëerd. Voor Hiatus is dans meer dan dat laatste alleen. Het is hoe we onze plaats in de wereld innemen en anderen uitnodigen voor momenten van verbinding, contemplatie en stille transformatie. Zuydervelt beschikt als geen ander om voor meerdere disciplines daar muziek voor te maken, waarbij hij inmiddels kan putten uit drones, noise, neoklassiek, ambient, allerhande experimenten, IDM, abstracte muziek, minimal music of juist combinaties ervan. Het album bevat twee stukken van samen ruim 50 minuten. Het eerste stuk begint op serene wijze als een ingetogen symfonie, waardoor elektronische klanken bubbelen en suggestieve dameszang te horen is. Je bevindt je als het ware in een spookachtig en in nevelen gehuld landschap. Het heeft net zoiets magisch als de muziek van Arvo Pärt en het filmische van Jóhann Jóhannsson. Langzaam neemt het elektronische deel toe en krijg je associaties uit de jaren 90 van onder meer Biosphere en Tangerine Dream, totdat de muziek op zijn Zuydervelt’s zo eigengereid wordt dat alle referenties vervagen. Dan blijft er voor de luisteraar veel ter verbeelding over. Pas richting het einde van het stuk snap je dat er ook gedanst kan worden, al ben je daar in eerste instantie niet meer bezig. Het is muziek die je zo stevig in de greep weet te nemen, dat het volledig je aandacht in beslag neemt; mocht je niet allang zijn meegevoerd naar een andere plek buiten de realiteit. Zo zweverig als dat is het niet, maar het zorgt zeker voor enige bezinning. Het is een mix van dark ambient, drones, veldopnames, minimal techno en een soort elektronische gestuurde neoklassiek. Het tweede stuk gaat met meer elektronica en uptempo van start, waar liefhebbers van Autechre, Swimwear Catalogue en dergelijke hun hart aan kunnen ophalen. Maar zoals altijd gaat geen enkele vergelijking ooit echt op bij Zuydervelt. Alleen dat al is het wonder van alles. Overigens besluit deze compositie juist weer op rustieke wijze en kent eigenlijk een omgekeerd beloop ten opzichte van het eerste deel. Ondanks de beats is dit één van zijn meest contemplatieve albums geworden. En wonderschoon bovendien!

Vital Weekly

Unlike years ago, Rutger Zuydervelt releases a lot less music. I noticed this before. His ‘day job’ is in compositing music for film and choreography. The problem for the reviewer is, I never see any of these movies or dances, and no doubt that’s on me, not going to our art house movie centres (and there’s a big one in Nijmegen) or modern dance performances (or concerts, to make sure you know I don’t go out a lot), which, I believe, have Zuydervelt’s music. In the information, there’s not much about the dance by Daniel Lineham/Hiatus, except that, unlike previous work in this direction, where Zuydervelt composes segments, scene by scene, and then stitches the whole thing together, this was formed as one, 50 minute piece of music, which somehow ended up in two tracks on the CD. The piece premieres in October, and the CD becomes available in September. However, perhaps Zuydervelt was afraid it wouldn’t make these pages, so this is a very advanced copy.

Of the choreography, we’re only told that it “radiates joy and togetherness. From cerebral to wildly energetic, the piece feels like a ritual that slowly transforms into a euphoric dance party”. For Zuydervelt, this means returning to the 1990s, when he discovered electronic (dance) music. So, via spacious segments of sustaining synthesisers, he slowly slips in arpeggios, and in Part II, there’s a full-on rhythm piece. This is indeed something out of the 1990s playbook for ambient house music, think music on Silent Records, or Pete Namlook (and whatever else was on his Fax Records label). In the first part, this works well, not surprisingly, other that we may not have heard this done by Zuydervelt. Smooth and pleasant music, atmospheric, yet not very dark. In the second part, the rhythm is very present, pushing around, bouncing, but not, I would think, something that would attract many people to the dance floor; not if one is used to straightforward 4/4 rhythms. In that sense, the music is something along the lines of music we heard on early Warp Records compilation, ‘Artificial Intelligence’, and the like. Music that, as far as I’m concerned, didn’t stand the test of time very well. It’s great to hear it again after so many years, after years of thinking about such music. No doubt, it sounds great on a big system, but at home, it all gets a bit lost.