Machinefabriek / Matt Wand / Nick Storring / Phil Maguire
1. Machinefabriek – Prisma
2. Matt Wand – Prisma (Scarlett's Blood Bubbles Mix)
3. Nick Storring – Prisma (Tactile Dub)
4. Matt Wand – Prisma (Thigh Slapping Without Tears Mix)
5. Phi Maguire – Prisma (Wheat Flats Mix)
cd/dl, March 2022
Available here
Prisma was released in September 2021. Since it’s so different from all my other music, I offered it as a free download. Some people liked it, some others didn’t. But for me this rhythmical experiment felt like a succes. And although I didn’t necessarily wanted to make more in the same vein (there’s already so many ideas in these 17 minutes), I felt that it could be expended somehow. So I asked a few artists the I highly admire to do a rework of the piece. Matt Wand, Nick Storring, and Phil Maguire all did an amazing job with their highly idiosyncratic takes on Prisma. The result is the album Prisma+, which is now available digitally on on compact disc.
Reviews
Subjectivisten
Een kleine maand terug prees ik Machinefabriek, het hoofdproject van muzikant Rutger Zuydervelt (Shivers, CMKK, Cloud Ensemble, Hydra Ensemble, DNMF, Piiptsjilling, FEAN, TrillaVelt), nog om de combinatie van originaliteit, variatie en kwaliteit. Nu is daar het overtuigende nieuwe bewijs van opgedoken met de cd Prisma+. Hierop lanceert Machinefabriek een IDM track met de titel “Prisma” van zo’n 17,5 minuut. Hierop toont hij alweer een kant die ik niet van Zuydervelt kende, maar waar hij wederom van een ontzaglijk niveau van zich laat horen. Het refereert aan de beste muziek van Autechre, Beaumont Hannant en Aphex Twin, maar dan met een duidelijk eigen touch. De muziek is gelaagd en bevat een deel met uptempo beats, één met meer atmosferische klanken en nog een soort lijmlaag met sounds die daar doorheen lopen. Het geheel is weliswaar abstract, maar er gaat wel echt een zekere warmte vanuit, waardoor het geen afstandelijk iets wordt. Dat deze track uiterst intrigerend is blijkt ook wel uit de mixen die erop volgen en waarvoor de + in de albumtitel staat. Het zijn namelijk Nick Storring (Picastro, Orca, Bespoken, I Have Eaten The City), Phil Maguire en tweemaal Matt Wand (Stock, Hausen & Walkman, The B.I.M.P. Quartet, W2F, The Tony Oxley Quartet, Tony Oxley’s Celebration Orchestra, Damp), die het nummer door de mixer halen. Deze sluiten echter goed aan bij hetgeen Machinefabriek heeft gestart, waardoor het een consistent en toch afwisselend geheel is geworden, waarbij de genoemde referenties ook overeind blijven, al mag je daar wellicht dan ook Test Dept en Mimetic aan toevoegen. Het is weer een zeer verrassend maar ook ijzersterk werk in de onvoorspelbare en indrukwekkende discografie van Machinefabriek.
Foxy Digitalis
Another recent effort from Zuydervelt, Prisma+ is off in another hemisphere entirely, but still manages to bring that same inviting sensibility to the expansive, techno-infused piece. Details become focal points like the emotive grit of roiling basslines early in the piece, moving as the driving force beneath dub-inflected arrangements or the crisp transients built within the latter beats. It gives “Prisma” life.
Prisma+ is really about the remixes, though. Matt Wand appears twice, though I return most to the short, strange “Scarlett’s Blood Bubbles Mix.” Wand deconstructs tiny elements of “Prisma” and sends them through an angled matrix of unfathomable processes. It’s eerie and fantastic. Nick Storring’s “Tactile Dub” is what I imagine the last moments of consciousness while being submerged in a metal drum sound like before Phil Maguire sends the piece through a soothing ambient drift with his “Wheat Flats Mix.” The remixes shine new lights on different parts of “Prisma,” somehow making it feel more like a Machinefabriek piece than it ever has in the end.
The Wire
Prisma+ was originally a 17-minute standalone track, which expresse a different form of nostalgia. With its clattering beats, bulbous low frequencies and gaudy, polished highs, it’s a love it or don’t indulgence, and this listener is in the latter camp. But Zuydervelt wanted to see how far it could go, so he recruited three remixers to have their way with the track, and turned the results into an album. Matt Wand’s two severely reduced contributions put the music under an electron microscope, excising samples, mashing them flat and bombarding them with digital skips. Nick Storring shortens the piece to half its length and subjects what’s left to filters that dim its original harsh light to a warm glow. And while Phil Maguire refrains from pruning, by stripping out the percussion save on Gas-like heartbeat and adjusting the resolution until each sound is grainy, he restores the missing textural grit.
