1. Sluimer
2. Ax
3. Nerf
3 inch cdr, January 2010
Acoustic and electric guitars recorded and edited by Rutger Zuydervelt in November and December 2009. 'Ax' and an alternative version of 'Nerf' appear on the 'Brian 50' compilation.
SOLD OUT
But Ax appears on Dubbeltjes
Reviews:
Boomkat
Here, the Dutch sound designer spins compositions from acoustic and electric guitars with a touch of editing via laptop, though certainly for the bulk of the disc, any electronic equipment used takes a backseat role in the productions. 'Sluimer' is a twelve-and-a-half minute exercise in sparse, freetime progressions, constructed as much from pregnant silences as it is from Zuydervelt's guitar. For much of the time he strikes the instrument in such a way as to leave the chords hanging like loose threads, disconnected from whatever came before and whatever's around the corner. After you've spent a sufficient amount of time with the piece a kind of quarter-speed logic becomes apparent that lending a mournful, contemplative tone to proceedings. 'Ax' is far more electronic, ushered in by hard-panning, heavily filtered chords that instil a warm and muffled drone effect. Soon, textural details begin to emerge and you get a stronger sense of the guitar's natural timbral qualities. Unavoidably you start thinking of early Fennesz, but that's never been a bad thing. Finally, with 'Nerf' Zuydervelt goes out on a real high, venturing more into Oren Ambarchi's territory with a slab of resonant low end drone harbouring tiny sub-currents of melody. Adding plenty of texture the strings vibrate unevenly and with bristling, almost percussive side effects that lend a far harsher - and consequently, richer - quality to the piece.
Subjectivisten
Dit is een mini cd in een schattige 3" jewelcase van bijna 22 minuten waarop 3 composities te vinden zijn. De eerste "Sluimer" is een minimaal stuk op de akoestische gitaar dat gedomineerd wordt door de flageolettonen en stiltes. Rutger weet naast de prachtige klanken hiermee een ongelooflijke spanning op te bouwen. In het tweede stuk "Ax" gaan die klanken langzaam vergezeld van zachte glitches en vormt er zich een soort ambient die wonderschoon en desolaat is. Tot slot krijg je nog "Nerf" waarin ook het gebruik van de elektrische gitaar voor het eerst hoorbaar is en waar hij metalige geluiden en duistere fluisterdrones toevoegt. Het klinkt als een minimale hybride van Mark Hollis, Svarte Greiner, Tim Hecker en Philip Jeck of zoiets. Een ijzersterk plaatje dat je werkelijk aan de grond weet te nagelen.
